Դիլիջան քաղաքը հիմնականում աշխուժանում է ամռանը, երբ գալիս են հովեկները: Սակայն վերջին երկու տարում քաղաքում կարելի է հանդիպել ազգությամբ ռուս և ուկրաինացի ընտանիքների, ՏՏ ոլորտի երիտասարդ մասնագետների, ու այս բազմազանությունից կյանքն էլ ավելի է աշխուժանում: Նորաբաց հյուրատների, սրճարանների, արագ սննդի կետերն ամենուր են, որոնք քիչ թե շատ նպաստում են աշխատատեղերի ստեղծմանը: Վերջերս փոքր ու միջին բիզնես ձեռնարկությունների շարքը համալրեց իր տեսակի մեջ եզակի՝ մասնագիտությամբ մանկավարժ, Դիլիջանի թիվ 2 դպրոցում հասարակագիտության և պատմության ուսուցչուհի Մանուշ Հովնանյանի նորաստեղծ կարի արտադրամասը:
-Միշտ սիրել ու զբաղվել եմ կար ու ձևով, զգեստներ եմ կարել միայն իմ և բարեկամներիս համար: Երազել եմ ունենալ սեփական կարի արտադրամաս, բայց գիտեի, որ այն իրականացնելու համար մեծ գումարներ են հարկավոր, չէի համարձակվում սկսել, վախենում էի տանուլ տալ-ասում է Մանուշը:
Դերձակության հանդեպ նրա մանկական երազանքն իրականություն դարձավ ԵՄ ԻՐԻՍ բիզնես ինկուբատորի շնորհիվ:
Ամուսնու հետ մեկտեղ իր տանը կից բարեկամի տարածքը վերանորոգեց ու դարձրեց կարի արտադրամաս, ու թեև այն փոքր է, սակայն Մանուշի համոզմամբ այդքանն էլ բավական է սկզբնական քայլերի համար:
Դիլիջանում մեկ այլ կարի արտադրամաս չկա, միակը Մանուշինն է, ու նրա նպատակը հետագայում այն ընդլայնելն է:
Շուրջ մեկ ամիս է, ինչ ԻՐԻՍ ինկուբատորի և Մանուշի հավասարաչափ ներդրման / 3 մլն 200 հազար դրամ / շնորհիվ կարի արտադրամասը համալրվել է նորագույն կարի, ասեղնագործելու մեքենաներով:
Փոքրիկ, բայց հարմարավետ կարի արտադրամասն առայժմ բավարար է երեք աշխատողի համար, սեղանին դրված գեղեցիկ կտորներից կարված անկողնային պարագաների փաթեթներն են, յուրաքանչյուրում մեկական ծրար, սավան և բարձի երես:
—Այս պահին սկսել ենք արտադրել միայն անկողնային պարագաներ, որից հետո կսկսենք կարել վարագույրներ, արտահագուստ, ջինսե տաբատներ, վերնաշապիկներ, դրանից հետո՝ ըստ պահանջարկի: Անկողնային պարագաների հումքը տրամադրվել է ծրագրի շրջանակներում, իսկ երբ վերջանա, կգնեմ սեփական միջոցներով,-ասում է Մանուշը:
Բիզնես սկսելու ցանկության հետ մեկտեղ Մանուշի նպատակն է եղել քաղաքի երիտասարդ կանանց՝ հատկապես մանկահասակ և առողջական խնդիրներ ունեցող երեխաների մայրերի համար ստեղծել աշխատատեղ, ովքեր հնարավորություն կունենան աշխատել նաև տանը:
Մանուշի համոզմամբ արտադրանքի իրացման խնդիր չկա, քանի որ քաղաքում առկա միջին ու փոքր հյուրանոցների և հյուրատների հետ անկողնային պարագաներն ու սփռոցներն իրենցից գնելու նախնական պայմանավորվածություն ունեն:
Սակայն Մանուշի արտադրանքով հետաքրքրվում են նաև պատահական անցորդները, ովքեր հաճախ ներս են մտնում, տեսնում, ուրախանում, որ անհրաժեշտության դեպքում կդիմեն Մանուշին, որ անկողնային և այլ պարագաների համար Երևան չեն հասնի, անգամ, ավելի էժան գնելու պայմանով:
-Մեկ ամիս է ինչ սկսել ենք աշխատանքը, ինքս եմ ձևում, իսկ վարձատրության գինը կարծում եմ նորմալ է, անկողնային մեկ կոմպլեկտի և մեկ վարագույրի կարելն արժե 500 դրամ, վերնաշապիկի և արտահագուստի գինը՝ 1000 դրամ,-ասում է Մանուշն ու հավելում,- Հետագայում նպատակ ունեմ ընդլայնել արտադրական հնարավորությունները, բիզնես ծրագրով որոշել եմ մուտք գործել ներքին շուկա, ինչու՞ չէ, նաև արտաքին՝ երկրից դուրս:
Բիզնեսի լիարժեք կայացման միակ խոչընդոտը գրանցման հարցն է, Մանուշը երկընտրանքի առջև է՝ այն գրանցի որպես Սահմանափակ պատասխանատվությամբ ընկերությու՞ն , թե՞ որպես Անհատ ձեռներեց: Իսկ պաշտոնապես գրանցելուց հետո Մանուշը որոշել է թողնել դպրոցն ու ամբողջովին զբաղվել բիզնեսով, բայց միաժամանակ դպրոցի բարձր դասարանների աղջիկների համար կկազմակերպի կար ու ձևի դասընթացներ, ինչն էլ նրանց կօգնի մասնագիտության ընտրության հարցում:
-Ինչ խոսք, բիզնես ստեղծելը դժվար է, առավել դժվար է առաջին քայլը: Բոլոր նրանց, ովքեր երազում են բիզնես հիմնել խորհուրդ կտայի սկսել առանց վարանելու, քանի որ երազանքը միշտ էլ մնալու է որպես երազանք ու տարիներ հետո զղջալու են, որ չեն սկսել: Եվ հետո, կարևոր չէ, թե որքան կվաստակես սկզբում, կարևորը սեփական աշխատանքով վաստակել սովորելն ու սովորեցնելն է: Բիզնեսում կարծում եմ, փոքր քայլերով սկսվող ճանապարհը երկար է ձգվում, շուկան այսօր հագեցած է զանազան բիզնեսներով, հաշվարկում չպետք է սխալվել,- համոզված է Մանուշը:
Անուշ Ներսիսյան